Po pierwsze, jako człowiek masz wartość. To poczucie wartości trzeba wzmacniać i rozwijać, ale z rozwagą, aby ustrzec się popadnięcia w pychę. Nie powinieneś uzależniać swojej wartości od innych ludzi, ani od tego czy Cię lubią ani od tego co o Tobie sądzą. Może skorzystaj z profesjonalnej pomocy, skoro nie potrafisz samodzielnie wyjść ze szkodliwych schematów. Taka izolacja, wyobcowanie, generalizowanie, to droga do depresji czy innych poważnych problemów. O ile już w coś takiego nie wpadłeś. Ludzie nie są aż tak interesujący jakby się mogło czasem wydawać, mało kto prowadzi takie naprawdę pasjonujące życie. Może to też Cię rozczarowuje w pewien sposób, ta monotonia i przeciętność Twoja i innych ludzi, ale załamywanie się i pogrążanie w poczuciu beznadziejności z tego powodu, to działania bezcelowe. Zacznij poszerzać perspektywę z jaką patrzysz na świat, tkwienie stale z tymi samymi przekonaniami (z tego co tu widzę, w większości negatywnymi) zamyka na świat i innych ludzi. Jeżeli uważasz, że nic Cię w tym świecie nie interesuje, to albo masz poważny problem albo poszedłeś na łatwiznę i nie otworzyłes sie na to, aby cos głebiej poznać i tak naprawdę nie szukałeś, aby znaleźć, ale przykładowo, żeby się utwierdzic w tym, że jest beznadziejnie. Nie znam Twojej sytuacji, ale ciężko uwierzyć ażeby nie było nikogo komu na Tobie zależy. Może po prostu nie dostrzegasz tych osób, nie poświęcasz im uwagi, czasu, a to też po części dlatego, że uciekasz od tej szarej rzeczywistości w kolorowy świat wspomnień i wyobrażeń. Przyznaj, że trochę idealizujesz tamtych ludzi z przeszlosci. Z drugiej strony, może zamiast (desperacko) szukać akceptacji u innych, najpierw popracuj nad tym, żeby samemu zaakceptować siebie, swoją zwyczajność.

Nie chce stapac twardo po ziemi. Ten świat jest tak beznadziejny, że nic przyziemnego w nim nie ma co by mi się podobało i mnie interesowało. I rzadko jestem w nim szczęśliwy. A nie chce być wiecznie smutny. Nie umiem się z nikim dogadać i zbudować normalnej relacji. Jestem zwykłym nikim, kto nikogo nie obchodzi. Wieczna cisza, co mnie tu trzyma?
No i za późno. Tyle lat co przeżyłem i wiecznie w domu bez wychodzenia. To z czym do ludzi wystartuje.
Nie mam nikogo kto by zauważył we mnie coś i poświęcił mi uwagę, bo nie jestem nikim wyjątkowym. Przeciętniak którego każdy ma w rzyci. Myśląc o nich w ten sposób, wspominam momenty, że nie mika złem 8h dziennie tylko ktoś mnie zaakceptował.
Akceptacja, ktoś po prostu chciał że mną rozmawiać. I interesowało ich cokolwiek związanego ze mną.
Sorry, gdy żyjesz w domu gdzie nic nikogo nie obchodź i nikt nic nie potrzebuje od życia, nawet rozmawiać ze sobą, to jednak takie chwile uświadamiają, że coś fajnego w tym życiu było.

Kreujesz obraz tych ludzi tak jakby byli jakimś bóstwem. Twoje wyobrażenie o przeszłości nie odzwierciedla w pełni tego jak było w rzeczywistości. Przestań żyć wyobrażeniami, zejdź na ziemię. Ta idealizacja i pogrążanie się w tęsknocie do niczego dobrego Cię nie doprowadzą.

"Oni nie wiedzą pewnie" - to nie współgra po prostu

12:22:14
ciszej, daj się wyzalić
masz puste życie ale nie zazdrość (nie)ukrycie innm

12:22:14
ciszej, daj się wyzalić
masz puste życie ale nie zazdrość (nie)ukrycie innm

Coś jest nie tak z Tobą? Wyimaginowani przyjaciele?