Nic mi nie pomaga :(

Niczego z pozoru mi nie brakuje... Ale we wnętrz mnie jest pustka.

Mam w glowie istny chaos. W szkole nie nadążam za przerabianym materiałem i mam problemy z nauką, nie wiem co chcę robić w życiu, nic mnie nie interesuje, nie widzę swojej przyszłości.Źle się czuję psychicznie już od jakiegoś czasu,mam stany depresyjne, jestem otępiała, zmęczona i czuję się głupia. Dochodzą do tego problemy zdrowotne, ktore dodatkowo mnie dobijają. Jestem juz prawie pełnioletnia a nie mialam do tej pory żadnego chłopaka, co wynika z moich problemow z zawiązywaniem bliższych relacji z chłopakami ... Nie mam też z kim o tym wszystkim porozmawiać, ponieważ nie ufam już nikomu. Czuję się strasznie samotna i niezrozumiana.

Jedyne co mi ostatnio sprawiasz, to przykrość (nie wspomnę już o tym bólu, którego już doświadczam każdego dnia) (((:

Boje się matmy!! Panicznie. Boże błagam pomóż mi jutro, żebym dala rade nq tych 2 godzinach

Dziś w nocy popełnie samobójstwo, nie dam rady już żyć. przerosło mnie wszystko, moja rodzina nie widzi problemu, dodatkowo go pogłębia. Jeszcze nigdy nie było mi tak ciężko. Nie mam już siły, nie udało mi się dać sobie rady... Walczcie jednak, próbujcie do ostatniej chwili, mi się nie udało, szkoda, tak bardzo chcę żyć.

Nic w życiu nie przeżyłam.... Nie lubie ludzi jestem nieszczęśliwa sama ze sobą... Czuje ze nic sie nie zmieni cały czas jest mi smutno i zimno

Płaczę, ponieważ...moje ciało to moje więzienie. Potwornie, odstręczająco zdeformowane więzienie. Nigdy nikt nie patrzy na mnie jak na człowieka, tylko niedorozwoja. Nikt nigdy nie traktuje mnie serio. Jestem podczłowiekiem, nienawidzę moich znajomych, a nie mam szans poznać fajniejszych. Z nieba nie spadną.

Nie chce dłużej zyć...

Przykro mi, że czuję się ze sobą dobrze tylko wtedy, kiedy jestem chuda. Smutne, że moją wartość wyznaczają mi tylko cyferki na wadze...

Chujnia
Jestem gruba, matka ma mnie w dupie i wszystko się wali.

czemu zycie jest takie chujowe

Gdy to piszę, moje ciało drży.
Właśnie spotkałam mojego starego przyjaciela, chociaż już nie przyjaciela... skończyło się gdy po zakrapianej imprezie w akademiku wylądowaliśmy w łóżku. Minęło kilka lat od tego zdarzenia i zdałam sobie sprawę że Marcin dawał mi to czego zawsze szukałam, a obecny związek to żart. W maju wychodzę za mąż za faceta który przypomina mi Marcina i którego chyba tak na prawdę nie kocham...Czy godzinna rozmowa powinna wzbudzać aż takie wątpliwości ?

Jak sobie poradzić z upokorzeniem?

Smutno mi, bo... Poznał osobę, którą pokochałam. Oddałam ałe swoje serce, byłam szczera, dzieliłam się moimi uczuciami, dawałam wszystko z siebe co miałam najlepsze... Przywiązałam się. Po pewnym czasie ta osoba zaczęła mnie traktować coraz gorzej, nie szanować tego co wyrażam, nie akceptować... Mówiła na domiar złego, że to dla mojego dobra, takie pranie mózgu. Żadne rozmowy nic nie dawały, wszystko co mówiłam z mojego wnętrza, wszystko co mówiłam co czuję było krytykowane i odbijało dosłownie się jak od ściany. Teraz czuję, że to ze mną jest wszstko nie tak... Nic nie czuję, nie mogę funkcjonować. Bardzo kochałam tą osobę prawdziwie, nie mogę zrozumieć dlaczego ktoś mnie tak traktuje kiedy dałam wszystko z siebie... Mam wrażenie, że nie ma po co wyrażać i dawać z siebie czegokolwiek, bo to się wiąże z tym, że ktoś to skrytykuje, odrzuci... Lepiej nic nie wyrażać... Jak sobie poradzić? Nie wiem już kim jestem...