Przykro mi, że czuję się ze sobą dobrze tylko wtedy, kiedy jestem chuda. Smutne, że moją wartość wyznaczają mi tylko cyferki na wadze...

czemu zycie jest takie chujowe

Gdy to piszę, moje ciało drży.
Właśnie spotkałam mojego starego przyjaciela, chociaż już nie przyjaciela... skończyło się gdy po zakrapianej imprezie w akademiku wylądowaliśmy w łóżku. Minęło kilka lat od tego zdarzenia i zdałam sobie sprawę że Marcin dawał mi to czego zawsze szukałam, a obecny związek to żart. W maju wychodzę za mąż za faceta który przypomina mi Marcina i którego chyba tak na prawdę nie kocham...Czy godzinna rozmowa powinna wzbudzać aż takie wątpliwości ?

Jak sobie poradzić z upokorzeniem?

Smutno mi, bo... Poznał osobę, którą pokochałam. Oddałam ałe swoje serce, byłam szczera, dzieliłam się moimi uczuciami, dawałam wszystko z siebe co miałam najlepsze... Przywiązałam się. Po pewnym czasie ta osoba zaczęła mnie traktować coraz gorzej, nie szanować tego co wyrażam, nie akceptować... Mówiła na domiar złego, że to dla mojego dobra, takie pranie mózgu. Żadne rozmowy nic nie dawały, wszystko co mówiłam z mojego wnętrza, wszystko co mówiłam co czuję było krytykowane i odbijało dosłownie się jak od ściany. Teraz czuję, że to ze mną jest wszstko nie tak... Nic nie czuję, nie mogę funkcjonować. Bardzo kochałam tą osobę prawdziwie, nie mogę zrozumieć dlaczego ktoś mnie tak traktuje kiedy dałam wszystko z siebie... Mam wrażenie, że nie ma po co wyrażać i dawać z siebie czegokolwiek, bo to się wiąże z tym, że ktoś to skrytykuje, odrzuci... Lepiej nic nie wyrażać... Jak sobie poradzić? Nie wiem już kim jestem...

Nie chce dłużej zyć...

Uwalam kolosa za kolosem. Miałem super dziewczyne. Stała sie koszmarna ,jazdy po całości 2 lata meki, zdray intrygi i powroty. Od roku ma nowego faceta.Jest dla niego idealna. A mi tak zrylo leb (zmęczenie emocje i wszystko) że nie idze mi nic kompletnie .Intelektualnie wszystko mi wchodzi jak staremu dziadkowi. Dobija mnie to .

Jestem dorosła, a momenatami... nie daje rady. Rozstaliśmy się po wielu latach związku. Był temat slubu, zaręczyn. Nie wyszło, bo "nie zasłużyłam", nie zasłużyłam nawet na humanitarne zerwanie, z szacunkiem do człowieka, którym przecież jestem. Co dalej? Ile jeszcze będą mnie nachodzić myśli, bedzie to powracać? Jak zapomnieć? Gdzie spotkać tego jedynego, skoro on nim nie był?...

Płaczę, ponieważ...moje ciało to moje więzienie. Potwornie, odstręczająco zdeformowane więzienie. Nigdy nikt nie patrzy na mnie jak na człowieka, tylko niedorozwoja. Nikt nigdy nie traktuje mnie serio. Jestem podczłowiekiem, nienawidzę moich znajomych, a nie mam szans poznać fajniejszych. Z nieba nie spadną.

Dziś w nocy popełnie samobójstwo, nie dam rady już żyć. przerosło mnie wszystko, moja rodzina nie widzi problemu, dodatkowo go pogłębia. Jeszcze nigdy nie było mi tak ciężko. Nie mam już siły, nie udało mi się dać sobie rady... Walczcie jednak, próbujcie do ostatniej chwili, mi się nie udało, szkoda, tak bardzo chcę żyć.

noc mnie zabija, nie wiem ile jeszcze wytrzymam

ktos ma mysli samobojcze ?

Jestem brzdka :c

Przygnębia mnie, to że jestem brzydkim homoseksualistą zamkniętym w sobie zazdroszczącym innym życia

Dlaczego życie jest niesprawiedliwe?!?

Rzadko chce mi sie plakac, nie jestem jakos smutna, ale ciagle mam uczucie ze moje zycie jak zreszta i wszystko jest bez sensu. nie robie sobie krzywdy, ale chce umrzec, niewiem co mi jest, ludzie są mi obojetni.. powie mi ktos co ze mna jest? jestem na cos chora? Jesli tak to na co, bo nie umiem sama rozszyfrowac co sie ze mna dzieje

Dobry film na weekend? Nie pytajcie o gatunek, dajcie coś, co Wam się podoba.

nie śmiej wspominać o wieśniarach