zwariuje

Płaczę, ponieważ... KOBIETY TO JEBANE KURWY

Wasze zdrowie

Czy to Ty przebiegłeś dziś koło mnie rano po wyjściu z pociągu szybciutko, bylebym tylko na Ciebie się przypadkiem nie rzuciła ze złością (haha) i nie zatrzymała? Czy to tylko ktoś, kto wygląda jak Twój sobowtór i ma Twój plecak i Twoje ciuchy?
Jeśli to Ty, to jesteś żałosnym, gównianym tchórzem który nawet nie potrafi się zachować jak człowiek po rozstaniu.
W dodatku widziałam, że zmieniłeś [znowu] ksywę na Steamie, pewnie specjalnie ze starodawnym dyftongiem z przodu, żebym "nie mogła" Cię znaleźć w wyszukiwarce, wpisując zwykłe litery, haha! Pokazujesz tym, jak jesteś żałośnie zacietrzewiony, na wskroś złośliwy i uparty jak osioł, zmieniając te ksywy, czego Ty się tak boisz, co? Że zobaczę, że jesteś online? No strasznie dużo informacji dzięki temu się dowiem, nie ma co, tajne przez poufne! Nie bój się, znajdę Cię zawsze i wszędzie, jak tylko będę miała ochotę. Nawet nie podejrzewasz, że mogę widzieć, kiedy tylko zechcę, czy jesteś online czy nie. A Ty nawet nie podejrzewasz, że mogę ^^ Nie doceniasz mojego sprytu, przebiegłości i inteligencji.
Wal się.

może dzisiaj będzie nowy lepszy dzień

daily zesrałem się i śmierdzi wpis by wykop.pl

Nie ma nic gorszego niż sierotki marysie i skrzywdzone przez los larwy tutaj jadące po mężczyznach kolego który jechałeś z nimi wracaj

jeden z największych przegrywów na świecie to ja
w końcu skądś sie biorą bezdomni przyszli

daily zesrałem się i śmierdzi wpis by wykop.pl

gry horrory są tak zajebistą sprawą, bo kto by pomyślał, że coś co jest stworzone dla straszenia ludzi będzie odskocznią dla kogoś kto w prawdziwym życiu jest totalnym tchórzem. Wiecie czemu? Bo w tamtym świecie możesz ten strach kontrolować. Możesz ogarnąć jak działają twoi wrogowie, jak można ich pokonać albo jak przed nimi uciekać, gdzie możesz się chować, gdzie jesteś bezpieczny, a gdzie nie, w jaki sposób możesz się bronić. To jest wszystko tak proste, bo po prostu zrozumiałe, wszystko ma swój mechanizm, który można rozszyfrować, a jak próbujesz pierwszy raz i zginiesz to wiesz, że cofnie cię do ostatniego zapisu i możesz spróbować znowu - naprawić błędy i wygrać. Nic oprócz podskoczenia na fotelu przez jakiegoś straszaka ci nie grozi, a jak już jesteś pro to mało co cię w ogóle rusza. I to jest zajebiste, szkoda, że nasz świat tak nie funkcjonuje, mogłabym nawet żyć w takiej grze, w jakichś lochach w Amnesii albo otherworld w silent hillu i czułabym się tam bezpieczniej/bardziej komfortowo niż tutaj

Mój chłopak mnie porzucił dla jakiejś małolaty. Strasznie mi źle z tego powodu. Wymienił mnie na nowszy model. Jestem zły na niego bo nawet nie powiedział w czym ta gówniara jest lepsza ode mnie. Kiedy piescilem językiem jego pupcie zawsze krzyczał, że mnie kocha i jestem jedyną osobą w jego życiu. Był moim pierwszym partnerem dla którego byłem pasywny. :(

Myślę, że mój chłopak jest ze mną tylko dlatego bo nie chce być samotny i tak naprawdę nic do mnie nie czuje.

Co robisz?

www.lekinadepresje.pl - Gdy to piszę, moje ciało drży.

Poszłam do łóżka z żonatym facetem. Problem w tym że w ogóle tego nie żałuję. Nie kocham go ale nadal chcę się z nim spotykać...Czy jest ze mną coś nie tak?

Nawet nie wiem jak to powiedzieć. Czuję się fatalnie, złe myśli towarzyszą mi dzień w dzień, na każdym kroku. Jest coraz gorzej, nie jestem z siebie zadowolona, nic mi nie wychodzi. Jestem beznadziejna i wszystkim tylko przeszkadzam. Gdybym się nie urodziła, nie byłoby tego całego zła na świecie. Czuję się winna, cały czas. Najlepsze jest to, że żyje normalnie, niczego mi nie brakuje - teraz, bo w przeszłości nie było kolorowo. Ale dlaczego nie jest lepiej. Miało być. Dlaczego z dnia na dzień coraz bardziej siebie nienawidzę. Próbowałam się sama nieraz wziąć w garść, raz się udało, ale znowu przyszedł pewnien dzień, nagle obudziłam się i rozpłakałam, bo dalej żyłam. Nie chcę nikomu robić swoim istnieniem problemów, ale czuję, że tak jest. Już szukałam pomocy u bliskich, ale każdy daje mi do zrozumienia, że go to nie obchodzi i sobie coś ubzdurałam, wymyślam. Aż zaczynam w to wierzyć. Tyle, że naprawdę się o siebie boję, boję się, że naprawdę coś sobie zrobię. Nie wiem czy ktokolwiek by się wzruszył brakiem mojej obecności, wątpię, ale nie mam odwagi. Jeszcze. Skąd to się do cholery bierze, dlaczego taką trudność sprawia mi myślenie bardziej optymistyczne. Ale i tak myśl odebrania sobie życia ciągnie się u mnie od dawna, tylko teraz od jakiegoś czasu zaczynam myśleć, że to jest najlepsze rozwiązanie, dla wszystkich. Czy ja za dużo wymagam. Chciałabym aby ktoś mnie raz wysłuchał, podpowiedział co robić, chociaż pewnie nie mam takich problemów i sobie właśnie zmyślam. Nie wiem. Mam pustkę w głowie. Przepraszam Was, Ciebie człowieku, który zmarnował czas na moje bezsensowne żale. Nie jestem warta uwagi. Po prostu nie mam już miejsca w głowie na te wszystkie przemyślenia. To i tak jedna tysięczna tego, co mi siedzi w tym pustym deklu. To nie ma sensu...