Chciałby ktoś popisać bo mi źle :( dajcie jakiś namiar do siebie. Napiszę

Boże wiem że istniejesz mam prośbę wynagrodź mi jakoś krzywdy tylko błagam zanim zwarjuję, zanim będę chciał się zabić. Wiem że robiłem złe rzeczy w moim życiu, ale chyba nie jakoś kosmicznie złe. Błagam od jutra wszystko napraw, poskładaj do kupy. Ja już nie potrafię, uwolnij mnie od demonów przeszłości. Proszę bo teraz sznur to jedyne wyjście. Jedyne co mnie trzyma przy życiu to wiara w Boga i smutek mamy jakbym umarł. Chociaż nawet ona mnie nie rozumie. Tak mi wstyd, tak mi smutno. Po co ja to tutaj pisze. Prawda jest taka że nic ze mnie nie będzie tylko Bóg może poskładać moje życie, proszę zrób to, chce żebyś poskładał moje życie i żebym już tego nie zaprzepaścił nie popsuł, abym nie był taki beznadziejny. Albo spełnij moją jedną prośbę zabierz mnie z tego świata po co mam żyć.

Cierpię, bo.. za chwile pisze sobie katkóweczke na którą nic nie umiem

Chyba jestem beznadziejna. Prowadzę autodestrukcyjny tryb życia i codziennie rano obiecuję sobie, że tym razem będzie inaczej... Po czym na wieczór znowu jest to samo. Mam już dosyć, brzydzę się siebie. Czekam na dzień w którym w końcu zdechnę, bo jestem tak żałosna, że nawet zabić się nie potrafię. Tworzę cyrk wokół siebie, idiotka ze mnie, taka królowa dramy. Wstydzę się za swoje zachowanie, ale wystarczy, że np chłopak do mnie nie napisze, a jest aktywny a ja już wpadam w szał i myślę, że pisze w tym czasie z kimś innym i sama zaczynam pisać do jakiegos kolegi, żeby zapełnić pustkę i poczucie odrzucenia. Nie mówiąc o tym, że nie mam szacunku do swojego ciała, co przejawia się w każdej sferze mojego życia. Ja nawet wspac się nie potrafię, chcę mi się spać, ale i tak nie idę tylko siedzę i gapie się w sufit, myśląc nad tym, co robi obiekt moich westchnien. Najlepsze jest to, że to nie jest do końca tak, że jestem od niego uzależniona, bo on nie jest pierwszy i ostatni, każda moja wielka miłość jest jednakowa. Przeżywam wtedy ogrom uczuc, znalalam kolesia w sumie tydzień i chciałam mu powiedzieć że kocham go nad życie, teraz nadal mi zależy, ale już jakby trochę mniej. Znowu mi przechodzi, zaraz poznam pewnie kogoś nowego i od nowa zacznie się ten cyrk. Albo jak przeżyje jakieś odrzucenie to w końcu się zatnę i tyle ze mnie zostanie. Nie daje sobie ze sobą rady. Nauka to samo. Uczę się jednego dnia wszystkiego, mogę wszystko, jakbym nawet górę miała przenieśc to bym mogła i nic nie jest przeszkodą, a potem następnego dnia jest pustka, nie potrafię już nic. Rozumie to ktoś? Jednego dnia czuję się tak jakbym nie była człowiekiem, tylko kimś lepszym, czuję że jestem wyjątkowa, piękna, stoję przed lustrem i zachwycam się sobą, ba, gardzę innymi i krzywdę każdego, bo czuję że mogę wszystko. A potem ten stan mija. Nagle brzydnę w swoich oczach, nic nie potrafię, mam wrażenie że nikt mnie nie kocha i zaczynam się narzucać chłopakowi, chrzanic mu o swoich uczuciach, że jestem sama i źle się czuję, że chce uciec, zniknąc że nie daje rady, zaczynam traktować go jak sens mojego istnienia. I przechodzi po czym znowu się zaczyna. Mam już dosyć, jestem zmęczona. Odbija się to na moim zdrowiu, moja dieta jest tragiczna, bo jednego dnia jem wszystko co mi wpadnie w ręce, potem mam wyrzuty sumienia i nie jem nic i tak w kółko, spie po 2-3 h, pije non stop kawę i robię ekstremalne rzeczy, żeby w końcu przestać się nudzić. Wypadają mi włosy, łamią się paznokcie i jest mi słabo. Średnia spadła w szkole, ale wiem że to tyko chwilowe, jak będę miała "fazę" to znowu będę najlepsza. Żyje tak z dnia na dzień i się męczę bo już sobie nie daje że sobą rady. Nie rozumiem swojego postępowania, a do psychologa nie wrócę, już tam kiedyś byłam, ale zrezygnowałam bo mi coś odbiło w środku terapii, w każdym razie już nie chcę tego odnawiac

Związek bardzo wyniszczyl moje poczucie własnej wartości. Mimo tego że rozmawiałam o nim z niejedną osobą i każda mówi że nie zrobiłam niczego złego i chciałam dobrze. Myślałam że to ten. Że jest ktoś kto chce spędzać ze mną czas bo ja, bo jestem ważna. Niestety prawda okazała się zupełnie inna. Zapomniał o mnie od razu, w jednej chwili, teraz nawet kpi i mówi źle do innych. Bo nic dla niego nie znaczyłam. To okropnie boli. Tak bardzo się pomyliłam. 

Normalność może okropnie boleć. Czuję radość tylko kiedy wychodzę poza schematy, kiedy robię coś po swojemu, a to zawsze jest na opak niż większość. Cierpię kiedy się mnie zmusza do normalności. Praca biurowa do końca życia i założenie rodziny brzmi dla mnie jak piekło albo więzienie. Czułabym się jak szczur w klatce. Podziwiam osoby nietypowe, wielkie, odmienne, które swoim stylem życia zaskoczyły miliony, nawet jeśli musiały przypłacić to samym życiem. Nie boję się śmierci. Na prawdę czuję, że tam jest moje miejsce. Chciałabym być szczęśliwa, a to jest jedyna droga

Jest mi smutno bo czuje sie niechciana i porzucona. Mam traume po tym jak tata porzucil nas z dnia na dzien. Mam 21 lat. Chcialabym czuc w koncu spokoj :(...

chce sb zabic, ale w sumie jestem pizda, wiec nvm

To takie trudne. Nie mam zadnych znajomych.
Juz w pracy nie chce mi sie zagadywac. Po co skoro mnie olewaja.
Jestem odrzucony.
Smutno mi.

Nie odczuwam przyjemności, Nie wierzę w siebie ,a kiedy już zaczynam zawsze ktoś musi mnie poniżyć. Zaczynam mieć dziwne myśli ... Albo kogoś zabiję albo siebie. Nie dam rady już wiecznie się starać być kimś kogo ktoś polubi. Nie jestem typem osoby którą się lubi. Wydaje mi się nawet ,że nikt nie odczuwa wobec mnie żadnych dobrych odczuć. Po prostu nie mogę być kimś innym jestem sobą i to chyba największy problem. Ten cały kwas który trzymam w sobie zabija mnie od środka przy czym zabijając. Od zawsze wiedziałem ,że niczego nie osiągnę. To życie codzienne jest tak monotonnie nudne mam ochotę krzyczeć i niszczyć wszystko wokół mnie. Ludzie stali się bardzo toksyczni albo to tylko w mojej głowie. Stale mam koszmary każdej nocy. Nienawidzę tego czym jestem i gdzie jestem i jak się czuje. To uczucie nie zmienia się każdego dnia jest tak samo, nie wytrzymuje w sumie nawet się nie staram... Natłoku myśli mnie wykończą.











Niech ktoś mi pomoże zanim coś zrobię.

już sobie nie daję rady... mój przyjaciel się na mnie obraził prawie miesiąc temu, udaje, że ja nie istnieję itd. nawet nie wiem dlaczego, bo mój kolega pokazywał mi swoje prawo jazdy i on mi je wyrwał, po czym jak chciałam je odzyskać, żeby dokończyć oglądać, lecz on się obraził i kazał mi się odwalić, po czym zaczął mnie ignorować i tak jest do teraz... do tego moja najlepsza przyjaciółka się z nim przyjaźni, cały czas o nim gada, proszę ją, żeby przestała, bo mnie to boli, ale ona nadal cały czas o nim... niby głupota, ale tak mnie dobija... nie daję sobie rady już, usunęłam wszystkie media, cały czas płacze i nie chcę mieć z nikim kontaktu, bo i tak każdy tylko mnie krytykuje... ja już nie wiem co robić, mega chciałabym się z nim pogodzić, ale boję się odezwać... a wątpię w to, żeby on to zrobił. Ta moja przyjaciółka wie wszystko, wszystko jej powiedział, co z moją i jego relacją, co myśli etc. ale ona powiedziała, że nigdy mi nie powie... jestem strasznie załamana, nie wiem o co chodzi, chce mi się płakać jak widzę, że rozmawiają nonstop,a ja zostaje sama z boku, wiedząc, że już prawdopodobnie nigdy do niech nie dołączę... mam już dość tego wszystkiego...

czy wiesz, że....

od czasu do czasu jak mi któs nie odpisuję to sobie poperduję

No i gdzie jest mój fagas?