Jeśli zostawiłbym rodzinę i raczej się do niej nie odzywał to byłoby nie w porządku? Mimo, że pewnie się martwią jakoś o mnie trochę i w ogóle. Wolałbym, żeby ich nie było.

Niestety dużo rzeczy nas tu trzyma, nawet jeśli nie jesteśmy z nimi tutaj ani trochę szczęśliwi. Tak sobie nas społeczeństwo przywiązało, inaczej wszyscy by uciekli gdzieś, a kto by harował prawda? :)

Rozumiem Cię... Też tak mam czasem, że po prostu chciałabym wyjść z domu i pojechać gdzieś pociągiem, zapomnieć o wszystkim i napawać się ładnymi obrazami natury. I tak samo jak Ciebie, zatrzymują mnie w tym myśli, co sobie pomyślą rodzice, albo co ze studiami, pracą, czemu miałabym to wszystko teraz rzucić, mimo wielkiej chęci... Nie potrafię wyrwać się z bańki jedynego poprawnego życia, w którym należy trzymać się schematu i mieć na wszystko plan.

CD: Miałbym ochotę wyjść stąd i nie mieć z nimi więcej kontaktu. Czuję toksyczność, nawet jak nic się nie dzieje. Bycie tu wzbudza we mnie gniew. Ale z drugiej strony nie jestem w stanie psychicznie ich zostawić i już tu nie wracać. Ciągle mam w głowie to przyzwoite "tak nie można". /autor