Odeszła. Tych którzy wierzą proszę o modlitwę za jej duszę.

Każdy umiera. Nad czym płakać.

Być, służyć rzeczywistą pomocą- nie mówić- "jakby co, to zadzwoń", tylko rzeczywiście być i kontrolować sytuację (tj. jasne, sprawić, żeby Frania czuła, że ma u Ciebie wsparcie, ale żeby sama nie musiała o nie prosić- żebyś rzeczywiście była blisko, pod ręką).

Nie mówić, dać się wygadać, przytulić, wejść w jej buty.

Ale pamiętaj, żebyś sama nie zwariowała- Twoje zdrowie, psychika też jest ważna, więc nie wkręcają się zbyt mocno w jej życie rodzinne- może potrzebują w rodzinie sobie z tym poradzić.

Nie otwieraj też ciągłe ran- bo Frania może od każdego słyszeć ciągle i.ciagle "jakie to przykre..."i może z tej żałoby nie wyjść- w końcu wszystko musi wrócić do normalnosci- długa droga, ale jak wyczujesz moment, w którym Frania będzie gotowa normalnie funkcjonować, to spróbuj ją gdzieś wyciągać, traktuj jak swoją przyjaciółkę- tak, jak zawsze było. Jedyne co, to tuż po żałobie staraj się omijać temat mamy (później można już rozmawiać, ale czasami to kwestia lat)- nie mów dużo, słuchaj.

Być.