W czwartek mam wizytę u mojego lekarza. Z jednej strony czuję potrzebę rozmowy z nim, a z drugiej mam chęć to olać, poza tym będę musiała na wizytę i leki wydać prawie już ostatnie pieniądze. Najbardziej mnie przeraża, że muszę znaleźć pracę, nie śpię prawie wcale bo mnie to stresuje, nie chce się widywać z ludźmi, nigdzie nie wychodzę na co dzień i nie chcę tego zmieniać. Mam 24 lata, a czuję się jak zwłoki. Jesli dam radę się przeprowadzić to zamknę się w moim mieszkaniu i napewno nikogo nie wpuszczę. Gorzej z moją córką, szkoda, że ma taką matkę.

To prawda, że ludzie często traktują chorych na depresję jak trędowatych, prawdopodobnie bardziej niż osoby chorujące na coś na co na prawdę można się zarazić. A to jest prawie jak każda choroba, nie wybierasz jej samej, jest ci ciężko z tym walczyć, na pewno bardziej potrzeba wsparcia niż zgryźliwych komentarzy tylko dlatego że się nie rozumie

Że nie jestem chora z wyboru, że nie stanę się nagle z dnia na dzień taka jak oni by chcieli. Biorę leki od 1,5 roku i staram się jak mogę, ale czasem brakuje siły, nikt mnie nie wspiera. Słyszę ciągle tylko, że jestem jebnięta. Teraz się rozwodzę, muszę się przeprowadzić, znaleźć pracę. Jestem słaba i to jest dla mnie duży wysiłek. Powracają myśli samobójcze, chciałabym żeby to wszystko się skończyło.

A czego ludzie nie rozumieją w tym?

Tak plus zaburzenia lękowe

A jaka to choroba? czyżby depresja.........