chciałabym, żeby było mi smutno. wiecie, tęsknię za czasami kiedy wchodziłam tu kilkanaście minut po pocięciu sobie łap czy przypaleniu własnej skóry petem. to były cholernie męczące, ryzykowne dla zdrowia i życia czasy, ale maksymalnie inspirujące i pozwalały czuć mi, że naprawdę istnieję. stabilizacja jest... nudna. nic nie daje. to nie jest życie. chcę pocierpieć.