Czlowieku z 28 listopad 2017 13:17:58

Przeciez nie napisalam ze autor ma zle nastawienie? Czemu dopisujesz cos do mojej wypowiedzi i jeszcze zabraniasz sie wypowiadac? A ty po co sie wypowiadasz - nie udzieliles zadnej rady, wiec tylko po to zeby kogos zjebac?

Psycholog czy psychiatra tez sami nie musza miec problemu z praca czy depresja, zeby potrafic pomoc innym.

Nie wiem tez skad z taka pewnoscia zakladasz, ze autor korzysta (a nie tylko kiedys korzystal) z fachowej pomocy. Na pewno w tej sytuacji pomoga lepiej niz doradcy na forum, szczegolnie tacy "pomocni" jak ty.

Człowieku z 23 listopada 16:45:43
Po co się wypowiadasz, skoro jak piszesz "nie miałam nigdy problemu z pracą" w temacie, gdzie ktoś szuka rozwiązania na taki problem??

Autorka napisała, że była w psychiatrykach i brała urlopy zdrowotne, to chyba jasne, że korzysta z pomocy psychiatry, bo skąd diagnozy?

Zniechęcenie, pasywność? No trudno być zmotywowanym i aktywnym będąc w długotrwałej depresji. To taka choroba, wiesz? Nie złe nastawienie.

23 listopad 2017 16:45:43
Gratuluje, i podziwiam. Sama nie mialam nigdy problemu z praca, ale bylam w zyciu w bagnie i wiem jak trudno zmienic cos w swoim zyciu, zwyciezyc nad soba.

Autorko,
Nie wydaje sie, ze ktos z forum jest ci w stanie pomoc.
Nie wydaje sie ze sam brak pracy jest twoim glownym problemem, na porady reagujesz zniecheceniem i pasywnoscia.
Moze pomoc psychologiczna lub psychiatryczna?

Posluchaj ja chce wyjechac za granice do pracy mam 21 lat ale blokuje mnie to ze bardzo kocham swoją siostrę i boje sie tęsknoty za nią( pomiając fakt ze mam beznadziejnych rodziców którzy m.in wyzywają mnie w dzieciństwie bili na moją siostre mordy drą , a ma 4 lata.

Nie pójdę do MOPS-u, bo już byłam i nie uzyskałam żadnej pomocy, tylko mnie upokorzyli. Pierdolę tę instytucję, nawet jakbym miała zdechnąć pod mostem tam nie pójdę.
Nie piszcie mi rzeczy w stylu możesz być kim chcesz bo wiem że jestem tylko kolejną anonimową jednostką, której życie nie ma sensu i będzie wegetować całe życie za grosze a potem się zestarzeje i umrze.

Może praca ze zwierzętami byłaby dla ciebie dobra, np. w schronisku dla zwierząt? Na początek nawet za darmo, jako wolontariusz (bo nie wiem, czy tak łatwo tam dostać pracę). Ale zawsze wyszłabyś z domu i zajęła czymś umysł i ręce.

23 listopad 2017 16:24:14 Gratuluję!! Twoja historia jest bardzo wartościowa. Jesteś przykładem na to, że można uratować siebie, swoje życie.

Autorko, tak jak radzi osoba niżej, możesz iść do MOPS-u. Poza tym, jeśli nie studia (w tym Cię rozumiem, bo mnie także naprawdę nic nie interesuje i żaden kierunek do mnie nie przemawia), to co sądzisz o kursach? Możesz być cukierknikiem, detektywem, albo zacząć pisać książki (będziesz tylko Ty i Twoi bohaterowie). Bylebyś się nie poddawała i żyła tak, aby żyć i być szczęśliwym.

Byłem w podobnej sytuacji gdyż nie pracowałem 5 lat, nie chciałem pracować z ludźmi w grupie bo to mnie przerażało i dalej przeraża, pisałem do różnych specjalistów których znalazłem w internecie aby mi napisali co mogę zrobić w swojej sytuacji i jeden bardzo fajny gość z którym pisałem długo przekonywał mnie abym udał się do ....MOPS-U.Tak, tak do Mopsu który kojarzy się z patologią... A że sytuacja finansowa nie była najlepsza,przekonałem rodzine że to dobry pomysł.W sumie dzięki nim po kilkuletniej przerwie zarejestrowałem się w UP aby mieć ubezpieczenie społeczne( a nie miałem), pisałem takie raporty gdzie wysyłałem CV itp.No i pani z Mopsu nakazała mi chodzić na zajęcie do Klubu Integracji Społecznej tzw. KIS.No i tam były zajęcia typu jak pisać CV,gdzie szukać pracy,kafejka internetowa,grupa wsparcia itp oraz praca społeczna odpłatna i obowiązkowa.Podjąłem ryzyka i myśle a chuj spróbuje i nie żałuje tak szczerze.Jak zobaczyłem ludzi gorszych ode mnie,słabszych, to pomyślałem że nie jestem najgorszym,że coś może ze mnie będzie i to mnie wzmocniło.Była tam kobieta która oficjalnie mówiła że nie pracowała 20 lat! Pracy szukałem ale tak średnio a gdy znalazłem to do dziś robię w tej firmie.Mimo że trochę moją fobię pokonałem to wiem że kiedyś może znowu wrócić problem z pracą a jest wiele zawodów przez które nie jestem w stanie normalnie pracować bo wole samemu lub w gronie 2-3 osób max. Tyle ode mnie, albo psycholog dla ciebie albo grupa wsparcia może Ci pokazać że dasz rade jeszcze wyjść z tego bagna.Byłem niemalże w tym samym wieku co ty kiedy się "ocknąłem".Z mojej strony mogę. Ci tylko życzyć powodzenia.

Ach, bardziej patrzyłam pod kątem dla studenta, bo może po prostu znajdzie się jakaś, która nie wymaga jakiegoś specjalnego doświadczenia, nie wzięłam pod uwagę statusu studenta.

Co Cię najbardziej przygnębiało w studiach? Wiem po sobie, że pierwszy rok "nijak" się ma do kierunku, wstępne rzeczy, ogólne, można się zniechęcić i uznać, że to słaby kierunek.

Piszesz, że nic Cię nie interesuje, a jak było kiedyś? Wokół czego skupiały się kierunki studiów, na które chodziłaś? Już nawet nie mówiąc o studiach, jakie miałaś zainteresowania?

Oferty dla studenta omijam bo nie mam statusu studenta... Przeglądam codziennie już od jakiegoś czasu

Pierwszy post jaki dziś zobaczyłam i po części odzwierciedla moje lęki... z tą pracą. Od siebie mogę Ci poradzić, że po prostu wejdź na portale np. gumtree czy olx i przejrzyj oferty pracy, może w ofertach dla studenta też. Często są tam takie prace, które każdy mógłby wykonać lub dla ludzi bez doświadczenia/wykształcenia w jakiejś dziedzinie. Nie mówię, że od razu musisz coś wybrać, ale po pierwsze odważ się przejrzeć wszystkie te oferty

Tak miałam 3 podejścia do studiów i kończyło się to załamaniem nerwowym, psychiatrykiem, albo urlopem zdrowotnym. Nie doszłam dalej niż na drugi rok. Nie mam siły teraz nie myślę juz o żadnych studiach. Nic mnie nie interesuje, apatię mam. I tak, utrzymują mnie rodzice ale dają do zrozumienia że to nie będzie trwać wiecznie. Mieszkam z chłopakiem. Mój dzień wygląda tak że wstaje po południu, gotuje mu obiad, czasem sprzątam czy robię pranie albo zakupy. I siedzę na necie albo leżę pod kocem jak trup. Bo w nocy już w ogóle nie śpię, zasypiam o 6-7 rano

Zanim cokolwiek napiszę, doradzę, chcę poznać więcej szczegółów. Gdzie mieszkasz? Jak żyjesz? Utrzymują cię rodzice? Podjęłaś jakiekolwiek studia? Ciekaw jestem, bo jednak 28 lat to wiek, w którym inni zwykle już mają mieszkanie i pracę.

Nie myśl o sobie w kategoriach, że jesteś wybrakowana w jakimś sensie... Zastanów się jakie masz marzenia albo jakie miałaś kiedy byłaś młodsza i lepiej się czułaś... Co by Ci sprawiło przyjemność, jaka praca by Ci się podobała? Nie myśl, że czegoś nie możesz zrobić, nie myśl o ograniczeniach tylko o tym, co by Ci się podobało... Nie musisz pracować w Mc Donaldzie, możesz np. uczyć czegoś dzieci, pilnować, wyprowadzać psy, malować obrazy... Nie wiem co Ci się podoba, Ty wiesz najlepiej... Pomyśl o swojej pasji i zrób z tego pracę :-)

A myślałaś o jakichś studiach? Coś co Cię interesuje? Co lubisz robić w domu? Możesz sobie dorabiać w pracy, gdzie nie musisz mieć kontaktu z człowiekiem- np. sprzątając. Możesz też nauczyć się programować :D. Najważniejsze to myśleć o życiu jak o "zabawie"- robisz to wszystko dla siebie, ktoś może na Ciebie nakrzyczeć, to nic- to Twoje życie. To trudne, żeby włączyć takie myślenie, ale wierzę, że Ci się to uda.