Dziękuję za odpowiedzi. To miłe, że poświęciliście mi chwilę swojego czasu.

Staram się nauczyć walić wszystko, choć przychodzi mi to z trudnością. Trudno mi nauczyć się spędzać czas samotnie, bo jakkolwiek próbowałabym sobie wmówić, że potrafię być szczęśliwa bez ludzi (cholera, nawet jeden bliski "ludź" by wystarczył - nie wymagam wiele), to jednak mimo introwertyzmu nie umiem chyba być samotnym wilkiem.

Za słowa otuchy i kciuki też dziękuję. Do wszystkich religii mam dużo szacunku, ale sama wierząca niestety nie jestem, choć sporo by to pewnie ułatwiło. Ale cóż, wiary nie włącza się i nie wyłącza przyciskiem wedle uznania, w dowolnym momencie.

~Autorka

Jakże Cię rozumiem...

Ale mimo wszystko jesteś człowiekiem. Możesz siebie nienawidzić, myśleć że jesteś tylko nieudaną karykaturą tych, którzy Cię otaczają, może Ci nic w życiu nie wychodzić, możesz być zgorzkniały(a), smutny(a), zły(a), rozdrażniony(a) - to niczego nie zmienia. Jesteś człowiekiem, stworzonym - tak jak inni - do bycia kochanym(ą). Ludzie mogą mówić co chcą, Ty sam(a) możesz myśleć co chcesz, ale tak jest i już :). Ja też kiedyś przestałam wierzyć w swoją wartość. Uważałam siebie za gorszą, brzydszą, głupszą, wreszcie mniej lubianą i nie zasługującą na to, żeby ktokolwiek mnie kochał. Nie wiedziałam co chcę w życiu robić, nie wiedziałam czy kiedykolwiek dam radę być szczęśliwa.

Brakuje mi słów, żeby powiedzieć to wszystko, co chciałabym Ci powiedzieć. Najchętniej powiedziałabym Ci, że jesteś cudowny(a) niezależnie od tego w jak beznadziejnym położeniu się znajdujesz, bo to nie porażki decydują o tym kim jesteś; przytuliłabym Cię tak mocno jak tylko potrafię, bo wiem jakie to potworne uczucie kiedy myśli się, że jesteś zdany(a) tylko na siebie...

Pewnie zapytasz jakie jest wyjście z Twojej sytuacji. Nie wiem jak zareagujesz na moją odpowiedź - może mnie wyśmiejesz, a jeśli tak, przyjmę to z godnością. Tu powiem tylko trzy słowa, bo więcej w moim przekonaniu nie jest konieczne - miłość Jezusa Chrystusa.

Mam nadzieję, że moja wypowiedź wleje choćby trochę światła do Twojego serca. Będę trzymała kciuki żeby Twoje życie ułożyło się najpiękniej jak się tylko da, a każdy dzień Twojego życia był przepełniony radością :) :) :) :) :) :)

M.

Skoro nie masz nic do stracenia, to wal wszystkich w cholerę i rób to, co jest dla Ciebie najprzyjemniejsze i najfajniejsze. Rozwijaj się w tym kierunku, który Ci się podoba. Najwyżej umrzesz pod mostem, jako zupełny nieudacznik.

To Twoje życie, nikogo innego. Pomyśl sobie, kiedy byłbyś z niego usatysfakcjonowany, usiądź, rozpisz sobie hierarchię wartości, potem wyznacz sobie cel- co zrobić, żeby zmienić swoje życie (np. chociażby to zdanie prawka, zadbanie o zdrowie fizyczne/psychiczne- dieta? psycholog? sport, może sztuka?), rozpisz sobie kroki, plan miesięczny/roczny i to rób. To wszystko ;)

Możesz też spróbować czegoś nowego- gotowanie? nowy język? sport?
Może zacznij pracować w jakimś ciekawym miejscu?