Dlaczego tak jest, że...
Że wszystko mi się nie udaję. Jak mam lepszy humor, czytam te bezsensowne poradniki jak sobie poradzić z problemami. Tyle że ja nie potrafię. Rodzina jest dla mnie czymś najgorszym na świecie. Przez nich i swoje błędy wylądowałam w szpitalu psychiatrycznym, przez co z kolei nigdy się już nie pozbieram. Mam marzenia, ale wiem dobrze, że nigdy nie uda mi się niczego osiągnąć. Non stop popełniam błędy, kłócę się z rodzicami, a wtedy oni dołują mnie tak że mam ochotę się zabić. Coraz częściej i poważniej myślę nad samobójstwem. Gdybym nie była takim tchórzem, już dawno bym to zrobiła. Tak bardzo się boję, że moje życie jest już zniszczone, przekreślone. Że nie ma żadnej nadziei.